hardop doodop

het is een taart van een jaar
en in de gespleten haarpunten
hoor ik die goedvullende lach
gewone dagen zonder de morgen
telefoon die het zwijgen leert
zullen ze mij niet in pakken
opgebeurde uitgelopen gedachtes
blijven zeuren genadeloos
en ik moet lopen op ze hardst
omdat ze me willen verzwelgen
altijd ben ik voor de laatste
de hoorn met wijs gaat voorbij
kaarsen blazen mijn hollebolle rug
en met ze allen gaan we vooruit
achterom geschuifelde kletskoppen
komen maar mijn deur zit goed
comfortabel, een ontsnapte ik zucht
de sekonden uit tot slot mijn feest
is nooit het verkeerde van weggeweest