Zwijgzaam schijnt de diepte

liet niet los en meteen op zijn duurst verdweenzaam
bodem kwam steeds meer bij mij van onder naar boven
uit zicht, zag niemand god ongemakkelijkst  waterwegen

de gansche wereld met Zijn rusteloos, verdronkend plastic
wetenschap en boot en smakelijk verdienende bonentaal
we vallen wat af; eten gezond de vis die zo goed voor Ons is

’t is gewoon dat de lieflijk, gauwe ouwe, blauwste oceaan
zo ongelooflijk stil – onwijs diep en bodemhoos tevree
geen enig verzetje heeft of stilstaande woordenstroom

eeuwige zee in al zijn supervet en bijna leeg en gehaaid
slikt alles als het maar is – geestendodend slim verpakt
plastic, plastic, plastic; en jij, verschoonde  immer de lach

hogerstaande technieken, mooiere grafieken, kankercellen
wat zal u nu nog eens vertonen over ondergaande zonen
nu ons goedzakkenbewustzijn steeds ondieper slijkend

de zilte politiek en hygiënisch bijna nog in warend leven
regelt verstandig, onze grenzen precies handgehavend
water dat ogen meer voor meer vult; en nooit is hoog genoeg