zeg me toch dat je iet ziet
daar verweg of vanbinnen
in het donker dat besluipt
de tuin aan ’t rouwen slaat
een glas wat ons deelt
weder de wereld in twee
van koud en warm buffet
natuur en chemisch bereden
laat licht ons gelijk sparen
gesprongen blauw in niets
we eigenlijk voelden voor
damp stond op hun glazen
ik klapte dubbel, verzachtte
niemand was er op den duur
lichtjaren speelden mij weg
sterren zaten weer in ons koor
Heel mooi. Ik snap het niet helemaal, maar dat hoeft ook niet. Ik maak er mijn eigen verhaal van. Ik dacht aan dwaallichtjes boven het ven, aan de sterren en de lichtvervuiling die ons in de war brengt. Zo dacht ik vorig jaar in Friesland het Noorderlicht te zien, terwijl het het licht boven een grote stad was.
En hoe we allemaal vergaan tot modder op een bodem… die af en toe boert, waarbij een vonkje ontstaat en wij als lichtje (of sterretje) tot in de eeuwigheid te voorschijn komen. Amen. Lieve groet.
LikeGeliked door 1 persoon
Het is een open gedicht meestal. Vaar maar welke kant je wil op. Nou, jij maakt er wel wat van zeg. haha. Matroosje.
LikeGeliked door 1 persoon
Zeer geschikt voor mij want ik heb een geweldige fantasie! Geef mij dus maar een leeg schrift😉
LikeGeliked door 1 persoon
Goeie.
LikeGeliked door 1 persoon
Vensterten. Wat een mooi zelfbouw woord. Daar hou ik van. Ook van vensterten zelf trouwens. Turen in oneindigheid.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat moet natuurlijk vensterren zijn. Stomme telefoon met kleine knopjes 😕
LikeGeliked door 1 persoon
Ja je moet niet helemaal bont maken zeg. Dan is het echt niet meer te begrijpen. haha
LikeGeliked door 1 persoon
Ik houd wel van niet begrijpen. Dat geeft creatieve stof tot nagedachtenisseningen
LikeGeliked door 2 people
Ik zelf ook. Dat is de reden denk ik ook dat ik zo schrijf.
LikeGeliked door 2 people
En toen werd je wakker als ik me niet vergis.
LikeGeliked door 1 persoon