waterwegend

water is vloeibaar totdat men gaat koken

om de flauwe bocht kijk ik op steeltjes

niets valt er mij op dakpannen te blozen

 

de stomme weg tringelt onophoudbaar hij 

dat er gevaar dreigt en iets denderends

met een bedachte klerevaart ontgaat mij

 

het glas is nog helder en zo ijzig koud

mijn vuisten van lievende gruzelementen

houdend niets vast behalve de moeite

 

ene kop hamert zich bekende de lijdensweg

als daar bruisende werking mij toespreekt

zeggend dat normaal eindelijk moet doen