waters sijpelt in ’t oude gronden
gelummelde takken zij staan
met allen daar op ze ene kluiten
haar wortels wroetelen dieper
gewoon, natuurlijk, om dat moeten
maken plas daar op de plaats
voeden zich met stevigst kleien
blaadjes wapperen waar luchtigjes
aan het tere here trouwtjes
wat lijkt chaotisch een geheel
zo’n houten met wat tig touwtjes
springerig wit het gebloemzoen
dat is echter van ongegronden
stormt u maar lusjes op de af
dan geef ik door buigende mede
ja, ik staat me wat mannetje
en het vrouwtje – zij aan zijden
belevendig aan het kettingen
zelf uitgekozen, roept ze in verrukt
verdomme! – bijnader het gedicht
met geworstel de pot verte rokken
leeg schrift 
Ik begrijp je gedichten niet altijd met mijn hoofd, maar wel met mijn gevoel. In elk geval vloeien ze altijd 🙂
LikeGeliked door 2 people
Mijn hoofd zit ook ergens anders.
LikeLike
dit gaat wellicht over een moestuintje? 🙂 Je schrijft prachtig maar ik snap wel wat Copysense bedoeld 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Wellicht.
LikeLike
Dus.
LikeGeliked door 1 persoon
Verdomme da’s weer schoon geschreven zeg!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat jij Matroos!
LikeLike
Even enkele pillen nemen dan snap ik het wel.
LikeGeliked door 1 persoon
Ergens toch heel simpel te begrijpen. De dichter verkeert weer in een staat van extase, hoe kan het anders. Beetje expressionisme, dada. Deze dichter heb het allemaal.
LikeGeliked door 1 persoon
Welja, kieper maar een emmer verf om. Ga nu maar verder met je rondleiding. Ik doe alsof ik hier een kunstwerk neerzet.
LikeLike
Ja, dat doe je goed. Hier pak aan: Een boeket brandnetels voor je eigenaardige woordenschat.
LikeGeliked door 1 persoon
Heet dat beleefdheid tegenwoordig. DIe woordensoep zul je zelf moeten opeten.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat schrijf jij mooi
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je dat je het kan waarderen.
LikeLike