houd je touwtje

waters sijpelt in ’t oude gronden
gelummelde takken zij staan
met allen daar op ze ene kluiten

haar wortels wroetelen dieper
gewoon, natuurlijk, om dat moeten
maken plas daar op de plaats

voeden zich met stevigst kleien
blaadjes wapperen waar luchtigjes
aan het tere here trouwtjes

wat lijkt chaotisch een geheel
zo’n houten met wat tig touwtjes
springerig wit het gebloemzoen

dat is echter van ongegronden
stormt u maar lusjes op de af
dan geef ik door buigende mede

ja, ik staat me wat mannetje
en het vrouwtje – zij aan zijden
belevendig aan het kettingen

zelf uitgekozen, roept ze in verrukt
verdomme! – bijnader het gedicht
met geworstel de pot verte rokken