verdwijnsels

mijn verrekijkster die zoekt in haar dagen
als ‘k tuur naar het eind waar ooit wijverde

de bomen vol koude, oude sneeuwjassen
dat was toen en voorbij de engste vragen

diepkoraalrood verschuilt ze haar takkels
nu in blaadjes zo fijn en fel; het is mijn type

op de achtergrond hoor ik nog doorzichtig
en nat, al het water nederstortend alsmaar

richt den blik nog een keer klaterhelder
hou het amper droog en vraag om steen

niet jouw verhaal vloeit verder bladpapier
ritselend en verdwenen voor ik al besef

het pad was aangelegd, is momenteel niet
bamboetakken verbergen het zigzaggend

stappen van mensen raken omarmd op weg
waar wij weenden en waar je ooit ik zocht