zo gaan die dagen

op balkon word ik niet gemist tussen de doodgewoonde vogels
tv laat een zacht ruisen en kabbelen van de vreemde wc horen
langzaam spoel ik weer aan, op mijn eigen uitgedroogd land
spring verschrikt op van het tapijt voor vermiste gesprekken
mijnen keel roept oeverloos om water, zeker het zout gegeten
wankelend begin ik door te komen aan einder van me avond
troosteloos bestaand huilt het met mij de lelijkste asielhonden
voor zover ik weet, is da niemand wreed beroofd op welke straat
maar vraag mij niets; ben slechts stofke op je breder vensterbank