verdort

waar eens de ooit zo alles groen, vol ’t leven
een geluide lach weerklonk boven wateren

is nu niet meer lang in uit onder te houden
grond koud liggen nog enig overblijfselen
losjes verspreid zo om je armzaliger boom

zijn kou heeft intrede gedaan tot uiteindelijk
de laatste stilt fier blaast hier wat restante

straks zijn er nieuwe sloten van zeker gelukt
die nu nog niet om aan door zien voor zijn
wis en dus waarachter, nog even volhouden