stop te beginnen

botterbloem, uit wier kouder gronden rukt, in huiselijken plas
ijs is ogenblauw, het huiver water, als killer lucht meewerkend

stapelt een vallend daar wezen, als enig torend door eenzaam
zucht het mij hier deze wind alleen langs ó zo verlatene oren

probeer je eens dan tevergeefs als Uwer natuur te maken
overal blijvend slechts ziendende in wat té denkend roest

wat of slokt jouw fijne Natuur te gulzig en geraak eens op
kinderkens grinniken; bangste babietjes houden mijn mond

de auto’s eng gepaarde huizen uit Zijn tijd, vergaan in gister
en elk rustig dagjes opnieuw probeert het were te creëren

maar marmeren stenen keurig gestapeld en in wezentjes hart
wegen als snel klootbare benzine en Och ik, slechte strompel,

op stap voor de stap, eentje verder dan wankelste beginselen

stijger