geen gezichten

terwijl schreeuwers om aandacht mijn
doe ‘k gordijnen vannachter in de was
zie zelfs geen handen meer in droger
zo schoonst is ’t landschap mijmer ziel

ogen knijpen, de tanden met lipstickies
dezer wangen opgeblazer gelatenheid

kleur vertrekt uit mijn bekender wezen
en verruilt voor lijkbleke verschijningen
mijn eelterige voeten onderuit trekkend
als mijn ik baadt in vuile vaat van weken

brillen stinken, oren zijnde apparaten
de kroon die te zwaar weegt, zakt scheef

je lijkt nergens meer op, voorzeg je vals
maar oh zo zoet, en kust de vergiste pruik
je raakt verstrikt in de dooiende punten
morgen is het onbegonnen voor zijn beurt