wezensvreemden

onze handen hielden een olielampke vast
in eeuwenoude uitdossing zat ik daar
de koude rotsen rond mij lagen gloeiend
diep doordrongend van vage herinnering

langzaam viel de uitgedaagde duistermis
haalde mijn keurige opgestoken haren
uit elkaar en manen vielen losjes in ’t wild
tijden begonnen vernieuwend te spelen

het woud vol met het onzichtbare nachten
speelde met schaarsgekledelde wezens
die de werkelijkheid in hun hemd verlieten
dieren stonden fier op hun achterst poten

ijl strijklicht kwam aanzetten des morgens
zich niets aantrekkend van de parels
die zwetend zich op mij hadden gevormd
een eekhoorn was bezig met beukenontbijt

nog maar halfwakker in deze behuizing
van onzekere afstanden tussen beleven
zocht iets van mij een soort van herkenning
rillend over mijn geheelde versterde lijf

voordat ik wist kreeg ik me een bord in ’t oog
wijzend naar de richtingen erop die ontweken
in schoonheid van de verbazend ochtenddauw
liep ik over van ideeën; rustig voortknabbelend

mij overlatend voor de wezens om te overreden