starend naar beeldgebuis
voelend niet meer thuis
zij wil niet meer zoveel
en verlangen doet hij zeer
vrouwtje houtje trouwtje
trouw na al die jaren
hij van hem – zij van haar
trekt zij ’t niet meer goed
en hij weet wel wat hij
trouwtrekken der dagen
het koord hangt alle jaren
de gesprekken verslappen
gespannen zijn de snaren
muziek fluistert niets mee
het vragelijkse trouwtrekken
soms wint de een een stuk
maar valt de ander in een gat
tijd sleept zijn grauwe sluier
hangend samen ongestoord
verkrampte spieren verrekken
Veel herkenning van toentertijd, dank je
LikeLiked by 1 persoon
Een treurige inkijk…wat helaas bij meer gezinnen gebeurt als dat je denkt. Ongeluk zit meestal in een klein hoekje. Maar geluk zit daar ook. De scheidingslijn is flauw, evenals de bochten. Mooie overpeinzing!
LikeLiked by 1 persoon
Knap verwoord, Leegschrift!
Heb het gelukkig nooit meegemaakt…
Groetjes van Anna 😃
LikeLiked by 1 persoon