trouwtrekken

starend naar beeldgebuis
voelend niet meer thuis
zij wil niet meer zoveel
en verlangen doet hij zeer

vrouwtje houtje trouwtje

trouw na al die jaren
hij van hem – zij van haar
trekt zij ’t niet meer goed
en hij weet wel wat hij

trouwtrekken der dagen

het koord hangt alle jaren
de gesprekken verslappen
gespannen zijn de snaren
muziek fluistert niets mee

het vragelijkse trouwtrekken

soms wint de een een stuk
maar valt de ander in een gat
tijd sleept zijn grauwe sluier
hangend samen ongestoord

verkrampte spieren verrekken