dieperliggende ogen

in jaren keek je naar de stoel waar ik opzat
alsof je geen behoeft had aan de woorden

ogen veranderend grijs naar hemelsblauwe

dacht je of misschien dat ik alles zou zijn
terwijl jaren gezellig stapelden rond ons om

monden zeiden meer dan ons langst zwijgen

’t oppervlak begon de scheuren te vertonen
we lagen veel langer dan gemenst in nesten

handen als tasten naast leeg blauwer plekken

alles leek zoals verwacht een te zwaar bevalling
90 maanden maakt nog geen reuzachtig wolk

en uit den donker gat verscheet de babiesblues