als boek eens het mij openslaat
is in een klap mijn wit gebladzijd
de aardige bodem wegwuivend
vanaf drijvig etterende pagina’s
zie ik niets dan zwart voor ogen
en wil mij algauw het dichtslaan
verwoed zoek ik naar openingen
om enigszins mijn dag in te vullen
ontsnappend met schaarsig licht
hoe hard ik ook wil schreeuwen
de woorden verdwijnen van hier
reizen een nuttigloos eeuwigheid
zonder inhoud sta ik machteloos
mijn boek dat goed geblakerd is
maken mijn evoluatio belachelijk
een aap laat het lidmaatschap zien
en ruilt met mij zijnen gedachtes
voor even staat ik stil op een punt
‘geblakerd’ en ‘boek’!
als er twee woorden het einde van dit gedicht mogen overleven, dan alsjeblieft deze.
net alsof ik daar iets mee kan.
leuk, man!
niet vrolijk natuurlijk, maar een lekker gedicht.
LikeLiked by 1 persoon
ik vraag me af waar een aap lid van kan zijn.
LikeLiked by 1 persoon
Robot tic et tac
de loin l’homme se décommande
le membre simiesque applaudit
gare au gorille…
N-L
LikeLiked by 1 persoon