wie is me verloren

moeizaam druppelende gedachtes komen één voor één op dalend papier
totdat smerig ruimte volle is en het langzaam de kale gang inne stroomt
welke tot op ’t heden, geheel en al godverlaten is zover het oogske reikt

ons goten in ’t stadshart raken verstopt met steeds meer schoone deernes
die dieper in de putjes raken en omstanders slaan een verdiepend zuchtje
hoe of ze verder moeten met troep waar ze telkens doorhene baggeren

geschoren voetbalvelden aan randen kampen met in groen gekapte laarzen
de club beeft bij elk doelpunt van de tegenstander, en schuilt in onzinschuld
harten zijn van de kaart omdat het vroeger meer geluk was dan schoppen

wat neonletters maken een uitnodigend fel gebaar naar eenzaamste straten
waar vroeger drukken mensenmassa’s van ver over de grenzen slenterden
havenloze man of vrouw verweesd kijkend op zijn mobiel of haar lappentop

muur wordt opengekrast, waar vergetenen voor hun gevoel zijn opgesloten
dag na dag een beetje meer dieper, omdat de pijn het enige is wat nog voelt
daar willen ze anderen niet mee vervelen die druk zijn met nachtelijk beest

gezinnen snel scheuren beginnen te tonen, en niet valt tegenop te behangen
zoek mensen sneller wegen, alvorens stranden op te vloedgolvende eilanden
graaft zich in in tunnels, getuigend vertilde visie met onbetrouwbaar lichtval

raak van alle entiteiten uit toekomst, als enig droombarende planeet terecht
welke zo weinig nog in zijn mars heeft, dat hij onstuitelbaar loopt te kramen
op het laatst momentos bots ik nog zo tegen een buitengewoonaards wezen

enig kansen grijpend om nog dieper te storten dan het mensenlief verlangt