lege stilte zo groot
in ogen zie ik meer
niets komt er uit je
op stroom van zijn
klopt mijn niet het
waar we eens zo
wie waren stiller
zulk vragen blijf
antwoord nog jij
alles kabbelt rond
geef me je tol maar
spel er naam op
geef je geen woord
zijn we beluisterd
valt soms de blik
in geen enkel hart
heeft onze huismuis
welke we verplaats
je stilt momenten
het werkelijk waar
klokt naarbinnen
tovert me zachtjes
zonder te merken
ben ik jou verplicht
