stil mijn zijn

lege stilte zo groot
in ogen zie ik meer
niets komt er uit je

op stroom van zijn
klopt mijn niet het
waar we eens zo

wie waren stiller
zulk vragen blijf
antwoord nog jij

alles kabbelt rond
geef me je tol maar
spel er naam op

geef je geen woord
zijn we beluisterd
valt soms de blik

in geen enkel hart
heeft onze huismuis
welke we verplaats

je stilt momenten
het werkelijk waar
klokt naarbinnen

tovert me zachtjes
zonder te merken
ben ik jou verplicht