knalroden duifke

denk niet meer over enig rood
jouw dagen wegen te zwaar
zo zakt elk taart in die twee

waar felle kleuren teken ik
mooi geen toekomst tussen
trage melodieën schreiden

zo verliezende we winnaars
blijft over geen geraamte
wat akelig zichtbarend blijft

ergst honger is tijd doodstille
waarvoor men telkens dankt
op haar knieën in versletene

nog dagelijks kijk de bloemen
kookt melk over haar dromen
duiven vliegende vrede voor

vindt kleur geen echt reden
om in het vullen van de uren
een liefde te laat in mooi mist