in het niet

bos verraadt niet wat of doet
stenen die kei op maag liggen
verklaar heilig dat zij van niet

geen geluid kun je daar horen
dier ligt naar apen te mensen
als het niet zo waar is dan best

scherp vouwen in gezicht hoop
zie wie biddend wereld verloor
geen lied heeft nog aarden voet

zo venstert zwart haar uitzicht
nog even en heelalleke valt in
ongevraagd, verspellen zij lot

hoger en hoger wordt de inzet
nacht doet intrede ongewenst
wildernis omklemt stevig enkel

als een kind ziet ze altijd slecht
maar ze ruikt de uitnodigende
midden op gedrukte weg botst

kan ze niet meer dan tot verder
haar gestalt uitgebrand tot vlam
ziet ze zwart bij zonne in chloor

hier ze loopt binnenin verhaal
de stemmen van het verdwalen
drinkt zich in slokkend darmen

zwemt met vissen zonder graat
opgediende in onjuist proporties
laat het zwart haar lichaam niet