waar

wolkzwaarte kleurt mijn wezen
levensvlagen werpend mij omver
huilbuilen omarm blauw bestaat

de vuile dagen hebben hun buien
vangen alles en mij erbij tot waar
verzopen, netjes in de hoek gezet

lawaai probeer eens lach te geven
ongewenst dwars door alles heen
schreeuwt waarom niemand meer

nachten laten zich slecht verhoren
blijven lichtjes en helder, zo nabij
nuchter, kleurloos zonder het einde

heimweestrelen zonder geeuwen
sterk rukwinden die niet me ontzien
gelaten, nergens waar of werkelijk