dwars gebalkte

verdwijnend tussen nog even dagen door
hoge noten vallen terwijl die balken blijven
stopt ’t licht in mij al het tegemoetkomend
achter wegen blijft vis adem happend net

lopen sporen dood op trainende schoenen
verend tot de hemel ook niets meer weet
al is niets zo hoog als de voordeur met bel

dieren paraderen met hun edele protesten
hun milieu zal ik nooit worden toegelaten
ogen vangen angst zelfs in donkere stegen

smeuïge uitwerpselen torenen op in zwart
niets verft kunstenaar nog in passend lijst
raast hoogteverschillen door mijn sterven
gaan bruggen open waar alles dicht dicht,

de stroom