waar werkelijk

de zon schijnt of het wat uit maakt
mensen drinken tot ze droog staan
miezerige planten verdringen zich
het eten rot weg op alle planken vol
huizen vertellen nog steeds geeft niets
wegen versperren paniek de uitgang
losse handen ze schudden niks op
in verte ziet men alles vervluchten
je haren worden niet meer gewassen
woorden verlopen in hun eigen gang
de dood kraakt is mijn oud hart open
de bus stopt de tijd voor mij helaas
achter winkel daar verhandelt men
het vliegtuig krijgt nooit hoogte van
koffers nooit meer flink uitgepakt zijn
maan verdwijnt duidelijk voorgoed
op vaag briefje losse woorden er op