op de zekerste dag

wasmachine draait op volle toeren
een ghettoblaster omarmt de ziel
buiten hangen mijn kleren te tranen
en niemand die er gelukkig bij kan

in rust van zegen op stralende zon
met niet meer hele hoop tot leven
het gewapper tot papieren toekomst

terwijl mijn uitzicht binnenstroomt
raken de straten nu het eigen erfje
zachte vleugeltjes fladderen langs
diepvries toont al zijn dozen vol ijs

in de sloot ik zit genoeg zalige koffie
zat stoelen erbij en mensen pakken
water voelt meer dan suiker en melk

stoplichten maken dansende auto’s
planten vluchten uit hun oogkassen
buiten wil de was niet meer klagen
toch iemand wil het geluk nog niet