in het doodse stille

soms zijn mijn letters groter
dan welk geluid ooit bestaat

wiebelend op steile toren
vliegen gebraden haantjes
lekt kraan druppelsgewijs

soms ogen verder van mijn
schreeuwt minuut aandacht

moedeloos zie ik bergen
staat er altijd wel iemand
met vlaggen geef ik over

soms lijkt alles een woord
wat simpel was wordt nooit

mijn handen strelen haren
bonken tegen het blinken
repeteren zonder opkomst

soms praat ik met dood
kou klimt verder omhoog