ten onder

langzaam verdwijnt er beeld
het was te zwaar en dan bezwijkt
zee zegt geen nee, en ja daar

golven van herinnering, water
nat als schuim in bad, het zout wat
achtergelaten is jouw huid

deinend op de waterkanten
houdt er niemand meer iets droogs
niks wil terug naar waar jij

ik strand en raap geen schelp
gooi zo veel op in zee en over land
niets meer over in vaste grond

verdwijnt het beeld van even
mijn voeten drogen maar drijven
beleven vervaagt zoals een was