het laatst

bevroren was ze, alleen in koude tussen beelden die niet meer bestonden
een vrouw drijvend op water, wat niet meer zou dragen maar verzwelgen
sloeg hij zichzelf voor zijn koppige kop die geen vlammen meer spuugde

tussen braaksel lag geen leven en de as lag netjes in de asbak te smeulen
haar strijd was niet te zien aan ’t oppervlak, waar zij stil op de tenen liep
het laatste wat ik hoord was onmooglijk te duiden voor mij of ieder ander

de boom had seizoenen laten dwarrelen rond haar stam en bedekte haar
zacht daalde het warmer harttempo tot niemand meer kon aankloppen
een wittig deken: zacht en wit als de dromen nooit waren – liep zij leven uit